“Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar….” Stilte. Diepe zucht. Verwondering. Vertwijfeling. En nog een keer. “Ik weet niet wat je gedaan hebt, maar… “ 

De keren dat mensen van de tafel afkomen en dit aan mij voorleggen zijn ontelbaar. Het werkelijk contact maken met je eigen lijf, vraagt ongelooflijk veel veiligheid en moed. Laag voor laag dieper zakken in je eigen zijn. Vanuit fysieke sensaties die vaak aan de oppervlakte voelbaar zijn. De tintelingen, de warmte, het zachte trillen, de adem die stokt of juist weer stroomt. Het zijn tekenen van ons lijf dat er iets in beweging komt. 

En precies daar blijven we bij. Dat geven we aandacht. Soms met woorden, soms met beelden, maar vooral met toestemming. Toestemming om te mogen voelen wat er gebeurt. Herinneringen die opgeslagen liggen in je celgeheugen komen naar boven. Dingen die al langer onder een sluier bedekt lagen, komen tevoorschijn. Precies op het moment dat het kloppend is. Je laat los wat losgelaten mag worden, vanuit vertrouwen en veiligheid. 

Dat loslaten gaat vaak gepaard met tranen. Soms van verdriet, soms van ontroering. En dan valt het kwartje. De tranen krijgen betekenis. “Nu voel ik waarom ik dit heb gedaan, en het is goed”. 

Ieder verhaal is anders en ieder proces is anders. Voel je welkom om (weer) contact te maken met jouw verhaal.

www.cranioson.nl

milou@cranioson.nl

#cranio #craniosacraal #hoogbegaafd #hoogbegaafdevrouw #therapie #lichaamsgericht #SER #somaticemotionalrelease #craniosacraaltherapie